Een drietal giechelende meiden hadden we kort geleden op de achterbank van de auto zitten, 13 en 14 jaar zijn ze, en ze mochten voor het eerst naar de kermis in een nabijgelegen dorp. Het was de eerste keer voor onze Allison dat ze alleen zonder ouders, maar samen met vriendinnen naar een kermis mocht. En dat was natuurlijk hartstikke fedt, op zijn Deens gezegd. Toen we ze om 23.30 uur weer ophaalden zaten ze vol verhalen over wie er allemaal waren. En dat de botsauto´s echt f*#cking langzaam gingen. Om vervolgens weer verder te giechelen.
De tijd herhaalt zich, ik was net zo op die leeftijd. Wat was het spannend om samen met je vriendinnen over de kermis te struinen. En juist tegen die botsauto aan te knallen waar die ene leuke jongen in zat. Bij ons maakte de kermis in de jaren er na plaats voor heel wat jaren feest plezier in de tente. En nu ik zo aan het schrijven ben, zitten jullie volop in diezelfde tente, volop in feeststemming. Of beter gezegd het Maarkelsfeest is on!
De optocht, 50 jaar! Ik heb een foto waar ik als baby in de wandelwagen lig, gemaakt tijdens de optocht in 1978. Dus laat ik grofweg stellen dat ik er bij het 5 jarige jubileum al bij moet zijn geweest. Mijn herinnering aan de optocht gaat echter terug naar een wagen met als thema ‘De prinses op de erwt’. Geen idee welke buurt de wagen heeft gemaakt, welk jaar het was, of het überhaupt in de prijzen is gevallen. Maar als kind heeft deze wagen schijnbaar een enorme indruk op me gemaakt. De optocht keken we jaren bij opa en oma Relker aan de Stationsstraat, voor de deur, helemaal aan het begin van de optocht. Maar het meest spannende was dat we, stevig oma’s hand vasthoudend, de wagens op de Roosdomsweg alvast gingen bekijken.
Toen we wat groter werden mochten we ook zelf meelopen in die, na mijn idee ellenlange optocht. Giechelend met vriendinnetjes veel te kort achter een wagen lopen, waarbij je vervolgens keer op keer werd gezegd dat we afstand moesten houden. Of een keer later, gierend van het lachen een of ander hobbelend voortuig vooruit duwen, dat vol lag met plastic. Volgens mij is het ons zelfs nog omgekiepeld onderweg, dat zal ongetwijfeld nog een veel grotere lachbui hebben opgeleverd! Maar erg actief ben ik nooit geweest met wagenbouw, meestal stonden de wagens vanaf de wegkant te bewonderen. Om eerlijk te zijn gingen we voor het feest. Met de zondag als favoriete dag. Het frühshoppen, de optocht en ’s avonds een knaller van een afsluiter. Het is 6 jaar geleden dat we het voor het laatst meemaakten. En hoewel we hier ook een dorpsfeest hebben, aankomende week zelfs! Is dit feest in geen enkel opzicht met het Maarkelsfeest te vergelijken. Het feest hier is in een woord uit te drukken: saai! Geen vogelschieten, maar ringrijden. Te paard een stok door een ring steken, of om het nog spannend te maken, op de grasmachine een stok door een ring steken. Vervolgens kun je allemaal samen aan tafel om te eten. Wellicht pølser (worst) met kartoffelsalade, dat is een standaard iets. En voor wie nog een beetje feest en wil kan ’s avonds een ticket kopen. Plaatsnemen aan een biertafel, en je daar binnen 30 minuten, liefst 15 minuten onder tafel zuipen , en verdere details gaan we hier niet meer te benoemen! En nee, dit is geen grap. De volgende dag is de standaard vraag niet, was het nog gezellig, maar heb je wel goed gedronken?
Een echt feest vieren, lachen, kletsen, dansen, hossen, oude bekenden spreken. Een optocht kijken, kortom een echt Maarkelsfeest vieren. Zullen we gaan, zegt Frank. Het kan nu. De jongs bin´t thoes. Onze stagiaire is er, en onze medewerker weer terug van vakantie. Zo is de stemming in huize Hargeerds ook weer ouderwets opgewekt. Is de tas gepakt, de auto getankt en zien we mekaar straks misschien wel in de tente!
Maak d´r een mooi feest van, en wie weet tot straks!
Debby
